#237

-Pozdrowienia od Ady- oznajmił Przemek wchodząc do kuchni.

-Dzięki, co u niej?- Zainteresowałam się nakładając kolację na talerze.-Zawołaj tylko Tomka proszę.

-Ok. –Szatańsko się uśmiechnął, odwrócił głowę z stronę drzwi i rozdarł papę na cały Kraków- TAAATOOO!

-Miałam na myśli podejście do gabinetu- uniosłam brew patrząc na zadowolonego przyjaciela.

-Co tam?- Mój mąż pojawił się po chwili.

-Mama mówi, że kolacja gotowa. Zbiła już tamtego Pana, dużo się siłowali w parterze. –Przemka nie opuszał dobry humor.

-Pachnie świetnie- pochwalił Tomek. –Pomóż mamie wyjąć sztućce- pogonił Przemka do roboty.

-To co u Ady?- Chciałam znać jakieś plotki.

-Super, zrobiliście na niej świetne wrażenie. Konrad z Sylwią przypadli jej bardzo do gustu. Dogadała się z nimi.

-Długo z nią rozmawiasz.

-Bo to takie mielenie wszystkiego przez słuchawkę jak z Tobą, mogę w międzyczasie posprzątać i wszystko inne, ona też tak robi.

-Bardzo cię lubi.

-Ja ją też- odpowiedział normalnie.

-Przemek…

-Nie, nie rób love story, to dobry ziomek.

-Chciałam tylko wiedzieć- uniosłam ręce w geście poddania.

-Nie nooo- Magda jęknęła z samego rana po zalogowaniu się do systemu kasowego.

-Co?- Wyszłam z biura, bo często zdarzały nam się awarie. Nic wielkiego, ale wkurzało mnie to coraz bardziej.

-Nie odpalimy już tego chyba- odezwała się patrząc na krzaczki zamiast normalnego podglądu sali. Byłam wkurzona, bo mimo kilu prób, niewiele się mi zmieniło a system zarządzał całym przepływem informacji w restauracji, bez tego byliśmy zmuszeni do przyjmowania płatności jedynie w gotówce i noszenia kartek z zamówieniami na kuchnię. Do dupy, wszystko było utrudnione i zniechęceni klienci.

-Coś pomóc?- Zainteresował się Arek. No tak, zapomniałam wrócił na posterunek. Moje dni spokoju się skończyły.

-Nie, chyba że jesteś komputerowym ninją. –Oznajmiłam wybierając numer do Młodego.

-Chyba nie. –Pokręcił głową.

-Co jest?- Spytał od razu Łukasz.

-Padł mi system w restauracji, mógłbyś rzucić okiem?

-Powinnaś zadzwonić do serwisu. Mogę przyjechać, ale stracisz jakąś gwarancję.

-Młody, ja już dawno jestem po gwarancji. Potrzebuje pomocy, bo ten serwis to ciecie.

-Ok., mogę być za dwadzieścia minut, bo jestem na mieście u klienta.

-Kocham Cię- rzuciłam rozłączając się.

-O Pani! Kto to tak Pani spierdolił- Młody grzebał w moim systemie kasowym zdziwiony.

-No weź!- Obruszyłam się. –Nie mów, że tak źle.

-Nasyfione jak po gotowaniu Kasjana- uśmiechnął się. –Zrobię ci to chyba- oznajmił. Otworzyliśmy już restaurację, nie mogliśmy sobie pozwolić na czekanie, ale praca była wkurzająco trudna. Zdarzyli nam się klienci, którzy rezygnowali przez brak możliwości uregulowania należności kartą, jeszcze przed złożeniem zamówienia. Kelnerki miały za zadanie informować wszystkich na wejściu. Mimo to znalazł się jakiś niezadowolony z niewiadomego powodu Niemiec. Usiłowałam mu wyjaśnić wszystko, ale mój niemiecki był bardzo podstawowy. Zaskoczył mnie za to Arek który nagle podniósł się od stolika gdy po raz koleiny zaczęłam się plątać i płynnie wyjaśnił mężczyźnie o co chodzi. Używając przy tym słów których na sto procent w życiu nie słyszałam.

-Myślisz, że możesz pozwolić mu zrobić przelew na twoje konto, żeby płatność była uregulowana? –Spytał mój stu procentowo profesjonalny ochroniarz.  

-Jasne, przeproś go proszę jeszcze raz i powiedz, że zaraz mu wydrukuje numer konta.

-Ok., leć ja się nim zajmę. –Zapewnił i wrócił do pogawędki z moim klientem.

-Jesteś wielki- zaskoczona dyskutowałam z Arkiem za barem.

-No to akurat widać- Młody był ewidentnie skory do żartów.

-Mam na myśli, ze jego język jest wspaniały- spojrzałam na narzeczonego przyjaciółki,  zdębiał co mnie usatysfakcjonowało. –Nie wiedziałam, że mówisz po niemiecku.

-Bo to ja mam wiedzieć wszystko o Tobie a nie ty o mnie- uśmiechnął się.

-No, chyba działa- Magda podeszła do mnie gdy rozmawiałam ze stałymi gośćmi.

-Serio? Bardzo przepraszam muszę wracać do obowiązków.

-Młody mówi, że działa.

-Zrobiłeś?- Spytałam zaskoczona.

-Wątpiłaś?- Szczerzył się dumny ze swojego wyczynu.

-Działa!- Usłyszałam Magdę logującą się. –O jak szybko działa! Genialnie! Nie mogliśmy tak od początku? Taki jesteś zdolny- stanęła w progu mojego biura. –Nie chcesz…

-Magda, zobacz czy nie ma cię na sali, zostaw Młodego w spokoju. Nie ten adres.- wzniosłam oczy do nieba. –Myśliwa.

-Pędzę Szefowo.

Mieliśmy dziś imprezę, więc spędziłam cały dzień w pracy, kimnęłam się nawet chwilę w biurze, bo potrzebowałam odetchnąć. Jak do tej pory mieliśmy dobrą passę i nikt mnie nie gnębił, mieliśmy nadzieję, że tak zostanie na dłużej.

-Zamknąłem, jesteśmy sami, potrzebujesz czegoś?- Spytał Arek koło czwartej.

-Nie, jeszcze z pół godzinki. Skończę formalności i możemy spadać. –Zapewniłam przekładając papierki. Miałam niestety najwyżej piętnaście minut spokoju, bo ktoś dobijał się do drzwi jakby się paliło. Wściekłam się, zdążyłam już wyłączyć podgląd monitoringu chwyciłam kastet i poszłam na salę zobaczyć o co chodzi. Lepiej jeśli ten dupek siedzi w domu.

-Kochanie?- Tomek wyglądał na ciut zdziwionego.

-No co?! –Warknęłam napastliwie.

-Po co ci ten kastet?

-Żebyś mi nie przeszkadzał- wzniosłam oczy do nieba. –Czemu tak walisz?

-Bo nikogo nie widziałem, a staliśmy już chwilę z Wiktorem.-Wyjaśnił a nasza ochrona już spokojnie siedziała przy stoliku nieopodal którego stał mój mąż.

-Bezsensowne wyjaśnienie. –Stwierdziłam. –Pocałuj mnie i daj spokój.

-Nie tak szybko- objął mnie w pół i uśmiechnął się. –Zostaw ten kastet, bo się nie boję. Serio, napadłabyś na niego, mógłbym cię z tego nie wybronić. Jesteś dość groźna, jak na taką małą babkę.

-Jestem i jak trzeba będzie to skopię twój tyłek. Puść mnie, muszę skończyć.

-Nie, pójdziemy do domu- zarzucił mnie na swoje ramię.

-Chyba cię powaliło koleś! –Oburzyłam się. –Puszczaj. Bo ci kastetem w nery przyłożę.

-Idziemy- zarządził a chłopaki podnieśli się od stolika i tak mu przyłożyłam w nery, nie kastetem ale zawsze. Niech sobie nie myśli.