#228

Dyskutowaliśmy z mamą gdy rozdzwonił się mój telefon. Mama Kuby brzmiała na zaniepokojoną.

-Nelu, dzwoniłam do Piotrka, ale jedyne co powiedział to twoje imię i się rozłączył. Co się dzieje? Chciałam wiedzieć, czy u Kuby wszystko dobrze.

-U Kuby dobrze, ale Piotrek ma zwolnienie, jest przeziębiony, prawie nie mówi, tylko bulgocze niezrozumiale. Bardzo się załatwił.

-Aż tak? Trzeba do niego zajrzeć? Może go zabrać do siebie, albo do mamy.

-Nie trzeba jest u nas, pilnujemy go z Przemkiem i Tomkiem.

-Mogę zajrzeć do was?

-Jasne.

-Zadzwonię może do Zosi i przyjedziemy we dwie.

-Możemy was zabrać z Tomkiem, bo zaraz wychodzimy od mamy.

-Nie Kochanie, nie trzeba przyjedziemy sobie same.

-Ok., to za godzinkę?

-Myślę, że mniej więcej tak się wyrobimy.

-Do zobaczenia.

-Pa!

-Już mnie zostawiacie?

-Do Piotrka przyjadą mama i teściowa. –Były po godzinie tak jak się umówiłyśmy.

Załamywały ręce, głaskały i były przerażone jego stanem jak to mamy. Oburzały się, że nie zadzwonił i męczył się sam.

-Niewidzialni- wybełkotał niewyraźnie.

-Miałeś nic nie mówić i przestańcie się wreszcie sobą zasłaniać!- Mama blondyna była oburzona. –Wszystko Niewidzialni, ja też muszę wiedzieć co się z moim dzieckiem dzieje. Kuby nie ma, a jak on cię nie pilnuje to już nawet nie dzwonisz.

-Pani Zosiu, na serio nie jest teraz w najlepszej formie żeby kajać się za nie poświęcanie zbyt wiele uwagi telefonom. –Usiłował ją powstrzymać Tomek, bo Piotrek leżał zakopany w pościeli i wyglądał koszmarnie.

-Będziesz żył?- Siedziałam przy sofie i głaskałam go po buzi. Zaczynał się znów trząść, wsadziłam mu termometr pod pachę, bo obawiałam się, że znów nachodzi mu gorączkę.

-Yhym- tylko tyle mi odpowiedział.

-Martwisz mnie- patrzyłam w jego pół przymknięte oczy.

-Yyym- nie zgadzał się przejechał palcami po moim policzku.

-Zjesz zupy? Podgrzeję ci pomidorową z makaronem i pulpecikami. Musisz coś zmieć w żołądku, Kasjan będzie nie do zniesienia jak tylko jego masa mięśniowa będzie wzrastać, chociaż swojej nie gub- uśmiechnął się i pokiwał głową.

-Synu, może ja cię zawiozę do lekarza, źle wyglądasz- mama klęczał już koło jego łóżka.

-Jutro zrobimy rozpiskę kto z nim siedzi, dam znać jakbyśmy mieli luki. –Zapewnił ja Tomek. –Teraz nie ma się co martwić, poczekamy ze dwa dni jak będzie reagował na leki. –Starał się być racjonalny.

-Ja nie wątpię Tomek, że wy będziecie o niego dbać- zapewniła nas mama blondyna.

-Uff- uśmiechnął się do niej czarująco. –Może jednak się czegoś napijecie mamy? –Zagadywał je i kupował Piotrkowi czas na sen. –Miałaś rację- podał mi termometr jak wróciłam z ciepłą zupą. Zagotowałam ją a później przelewałam w zimne miski i mieszałam żeby nie była za gorąca.

-Budzić go? -Spojrzałam na męża.

-Nic nie jadł, powinien zjeść bo będzie bardziej osłabiony, nawet gdyby to miało być tylko trochę. –Podzielał moje zdanie. Obudziłam go i poczekałam aż usiądzie. Zjadł pół miseczki i stwierdził, że ma dość. Nie było sensu go zmuszać, podaliśmy mu wszystkie leki i pozwoliliśmy gapić się w telewizor przed zaśnięciem. Mamy zrozumiały chyba, że nie ma sensu go męczyć i zebrały się do domów. My też daliśmy mu spokój, miał wszystko pod ręką a my byliśmy gotowi na każde zawołanie.

-NELA!!!- Przebudziłam się słysząc wrzeszczącego Przemka.

-Tomek- walnęłam męża wyskakując z pościeli. –Złapałam od razu za telefon i na wszelki wypadek wybrałam numer pogotowia. –Co jest? –Wpadłam do łazienki w której Piotrek wypluwał z siebie płuca tracąc oddech. Prawie rzuciłam telefonem w Przemka on miał chłodniejszą głowę niż ja.

-Oddychaj, spokojnie- trzymałam blondyna za ramiona i gładziłam po plecach. –Spokojnie- powtarzałam. –Łapał hausty powietrza między napadami kaszlu. Było widać, ze ma problemy z oddychaniem.

-Damy radę- Tomek klęczał na wprost niego i mówił spokojnie. –Luz, pogotowie jest w drodze, ty tylko nie trać głowy. Wiem, ze boli, ale poradzisz sobie. –Miałam łzy w oczach obserwując tą mękę którą przechodził. Zanosił się kaszlem po czym miał odruchy wymiotne i telepały nim dreszcze. Nie bardzo miał czego pozbywać się z żołądka, więc tylko nim rzucało. Wykaszliwał za to z płuc obrzydliwa maź litrami. Zarzuciłam mu na ramiona szlafrok i podrzuciłam pod kolana złożony ręcznik. Trzymałam go cały czas we względnie pionowej pozycji choć gdyby mógł protestować pewnie nie bardzo miałby ochotę na widownie w takiej sytuacji. Syrenę usłyszeliśmy trochę ponad dziesięć minut od telefonu, w łazience sanitariusz pojawił się niespełna dwadzieścia minut od zgłoszenia. Podali mu jakieś leki dożylnie. Powoli się uspokajał, był cały spocony i wyczerpany. Tomek bawił się z sanitariuszami w formalności, Przemek szukał ciuchów na przebranie dla Piotrka a my we dwoje siedzieliśmy na ręcznikach w łazience ja oparta o ścianę, on o mnie jeszcze lekko pokasłując. Obserwował nas sanitariusz. Tuliłam Piotrka i szeptałam jakieś głupoty o tym, ze dał radę i świetnie mu poszło o ile nie uduszenie się można nazwać sukcesem. Wtedy wydawało mi się ważne mówienie do niego. Choć nie byłam pewna na ile jest świadomy po tym wycieńczającym maratonie, skoro ja byłam wymęczona, to jaki musiał być on?

-Dobrze by było gdyby się wykąpał i położył do świeżego łóżka, wysmarujcie go maścią rozgrzewającą, ubierzcie ciepło i zaparzajcie.  –Tłumaczył jeszcze sanitariusz a ja moczyłam już mały ręcznik w ciepłej wodzie w umywalce nad naszymi głowami, żeby wytrzeć mu buzię. Chciało mi się płakać, nie byłam gotowa na aż taką akcję. Spodziewałam się, że co najwyżej będzie w nocy kaszlał to dam mu syrop i pogłaszczę po głowie aż zaśnie, ale to przeszło moje najśmielsze oczekiwania.

Przemek z Tomkiem podnieśli Piotrka na nogi i rozebrali z dresu, ja zmieniłam pościel a mój mąż pomógł Blondynowi wziąć prysznic. Posadziliśmy go na łóżku, ja włożyłam zupełnie bezwolnemu przyjacielowi skarpetki i spodnie do kolan a Tomek w tym czasie smarował go maścią rozgrzewającą.

-Zalejesz termofor? Wstawiłam wodę- spojrzałam na Przemka. Kiwnął tylko głową idąc do kuchni.

-Idź spać, ja jadę na jedenastą, ty musisz wcześnie wstać. –Tomek zakrył Piotrka kołdrą i spojrzał na mnie.

-Śpij spokojnie- pocałowałam blondyna w policzek i poszłam do sypialni a mój mąż położył się po drugiej stronie łóżka z czytnikiem w dłoni. Wzięłam szybki prysznic i wskoczyłam pod koc.

Rozbudził mnie budzik o piątej. Mruknęłam włączając dziesięciominutową drzemkę. Trzy razy. Wstałam wreszcie szybko się ogarnęłam i zajrzałam do salonu. Tomek spał z otwartą buzią i przygarniał do siebie Piotrka. Jak można było stworzyć taką przyjaźń. Wszyscy moi faceci byli niesamowici, mogłabym na nich patrzeć w nieskończoność. Blondyn miał otwartą buzię i oddychał dość ciężko, ale wyglądał jakby spał spokojnie. Nie chciałam ich budzić. Więc zamiast wpuszczać Arka i robić sobie śniadanie, włożyłam oficerki i poczekałam w przedpokoju na ławeczce aż zadzwoni. Wysłałam mu wcześniej esa, żeby kontaktował się na telefon zamiast domofonu.

-Impreza?- Spytał czekając na mnie pod drzwiami.

-Aż tak widać?

-Wyglądasz na zmęczoną. –Wyjaśniłam mu więc sytuację i podziękowałam sama sobie, że mam w pracy awaryjną kosmetyczkę, żeby się pomalować dokładniej. Związałam włosy w supeł i otworzyłam puszkę coli, wypiłam całą dużymi łykami stojąc na chodniku przed domem. Miałam mocno absorbujące przedpołudnie, o dwunastej usiadłam po raz pierwszy żeby zrobić grafik. Dłubałam w Excelu bo wiedziałam, że jutro mamy sporą imprezę i będzie jeszcze więcej roboty. Oczy same mi się zmykały. Karolina i Konrad siedzieli z Piotrkiem więc był bezpieczny a ja mogłam mieć wolną głowę od zmartwień, no wiadomo nie miałam ale wiedziałam, że dadzą znać jakby coś się działo.

-Zjedz coś- Magda zostawiła mi jabłko na biurku.

-Nie truj dupy. Zrób kawę- poprosiłam robiąc piękne oczy.

-Zjedz coś- za jej pleców wyłonił się Arek. Wzięłam jabłko i wgryzłam się z nie obdarzając do spojrzeniem w stylu „daj mi spokój idę na kompromis”.

-Mówiłam, że jesteśmy sobie przeznaczeni- Magda przeszła do ataku a ja wskazałam im drzwi.

-Weź daj sobie już siana i wyjdź jak szefowa cię prosi- otworzył jej drzwi i patrzył wyczekująco. Wyszła a on usiadł obok mnie. –Musisz coś jeść chociaż skoro masz takie eksploatujący dzień, nie możesz sobie teraz pozwalać na okresy słabości. Jak będziesz osłabiona to trudniej będzie ci być czujną. –Siedział i patrzył mi prosto w oczy. –Nie pozwól mu wygrać, żołnierz jest zawsze na posterunku. Nie mdleje jak osłabiona baba- uśmiechnął się wyciągając rękę w moją stronę i gładząc mnie szybko po włosach. –Kumasz?- Wstał jakby zażenowany swoim działaniem. –Poproszę kuchnię, żeby zrobili ci cos lekkiego co lubisz.

-Dziękuję- byłam wdzięczna za spokojne mentorowanie zamiast ślepego wpychania jedzenia. Kumałam czemu tata wysłał do mnie akurat Arka. Nie zawsze był w stu procentach profesjonalny, ale był opiekuńczy i łagodny a przy okazji wyszkolony naprawdę dobrze. –Wybrałam numer taty.

-Wszystko dobrze?- Odebrał po pierwszy sygnale.

-Tak, chciałam tylko podziękować, że wybrałeś Arka.

-Kochanie, teraz dopiero mnie martwisz, to już druga rozklejka w ciągu tych paru dni. –Brzmiał na zatroskanego.

-Przepraszam, chyba mam ciężki dzień. No i chętnie bym już rozwiązała tą sprawę. Nie mogę się jakoś zakraść do niego i pobić, nikt nie musi wiedzieć, że to ja.

-Kochanie, to bycie bandytą. My tak nie robimy. Nie tak cię wychowałem, nie można krzywdzić ludzi.

-Najgorzej- mruknęłam trochę się rozchmurzając. –Szkoda- zaśmiał się po drugiej stronie.

-Już ci lepiej? Powiesz mi co zrobił Arek, że cię naszło?

-To dobry facet, dobrze, że dałeś mu szansę, wykorzystuje ją. Jest idealny dla takich buntowniczych przypadków jak ja i zachowuje pogodę ducha.

-Wiedziałem, że się dogadacie, on też jest łobuzem. Czasem widzę jak na treningu walczy ze sobą żeby kogoś nie zaczepić.

-Darek musimy iść, serio, nie mamy więcej czasu. –Mirek brzmiał na podirytowanego.

-Nie masz czasu?

-Taka tam praca, strzelali do jednego z naszych podopiecznych. Nasi ludzie tam są dadzą radę. –Wytłumaczył mi spokojnie, choć teraz wyraźniej rozmaiłam skąd te dziwne dźwięki. Byli w trakcie jakiejś akcji i na pewno nie powinni rozmawiać przez telefon.

-Watrin!

-Pa Kochanie- rzucił tylko i się rozłączył. Codzienność mojego ojca.

                Wyszliśmy z restauracji koło piętnastej po próbki materiałów do zaprzyjaźnionego sklepu. Zapięłam płaszcz pod szyję i włożyłam czapkę. Arek szedł jak zawsze dość blisko. Gdy przeciskaliśmy się tłumem turystów, albo po prostu mieszkańców idących na imprezę. Tak „tańczył” ze mną w tłumie żeby być pewnym, że nikt mnie nie dotknie. Nawet to lubiłam, było w tym coś przyjemnego, że tak mnie uważnie prowadził, czasem przechodził z prawej na lewą stronę, a czasem to mi pokazywał w którą stronę mam się odwrócić. Dzisiaj jednak prawie szarpnął mną gdy po raz kolejny zamienialiśmy się miejscami i otulił mnie ramionami. Po chodniku wzdłuż którego szliśmy szedł człowiek przez którego cały ten taniec odstawialiśmy i przyglądał nam się.  Dziękowałam bogu, że włożyłam moje okulary przed wyjściem. Uruchomiłam je zakładając włosy za ucho i nagrywałam od tej pory wszystko. Arek szedł do niego bokiem i nie nawiązywał żadnych kontaktów, facet szedł równolegle do nas, czasem był bliżej, czasem dalej w zależności o idących z na przeciwka ludzi.

-Dobry wieczór- uśmiechnęłam się do niego wychylając się z za Arka.

-Dobry wieczór Pani Hartman. -Zrobił kilka kroków w naszą stronę. Mój ochroniarz już nie miał zamiaru mnie puścić, był jak ściana bezpieczeństwa między nami przyciskał mnie jedną ręką do swojego boku a drugą miał wolną na wszelki wypadek. Ja też miałam kastet w kieszeni płaszcza.

-Myślę, że mógłby się Pan wreszcie przedstawić. Poświęca mi Pan tyle czasu a ja nie znam Pańskiego nazwiska.

-Jan Grórecki- wystawił dłoń w moją stronę.

-Nelly Hartman- uścisnęłam ją.

-Nie przerwanie z ochroną? Czy ja wyglądam na bandziora?

-Nie chodzi o to na kogo Pan wygląda- zapewniłam. –To zupełnie inna sprawa. TO kwestia tego do czego jest Pan zdolny.

-Widziała Pani?

-Nie, mąż mnie ostrzegł, nie ma powodów dla których miałabym oglądać wyniki domowej przemocy. Nigdy nie rozumiałam zwykłych bandziorów, znęcających się nad własnymi żonami, nie umiejących poradzić sobie z życiem. Taka jest smutna prawda, na koniec dnia zostaje pan tylko zwykłym brutalem a nie wirtuozem psychologicznej gry w jaką chce Pan grać. Ja wysiadam, nie bawię się. –Przyspieszyłam kroku a Arek za mną. Szedł jednak za nami i nie ustępował. Odebraliśmy próbki a on stał pod sklepem patrząc na mnie uważnie.

-Nie rozmawiaj z nim więcej. Podoba mu się to za bardzo- upomniał mnie Arek. –Nie chcesz się z takim bawić. Uwierz mi. Twój ojciec się wścieknie. Prowokujesz go. On widzi w tobie wyzwanie. A najgorzej będzie jak go podniecasz.

-Co?

-To psychol, chcesz mieć zakochanego w nieustraszonej psychola? Będzie testował twoje granice.

-Dostosuje się. –Zapewniłam i obserwowana ruszyłam stronę powrotną. Cały czas obserwowana. Coraz mniej uważał, może Arek miał rację, może faktycznie przeginałam i byłam wyzwaniem któremu chciał udowodnić że je pokona.