#232

Słonce wpadało przez okno w salonie i raziło mnie w ten irytujący sposób, ale byłam zbyt leniwa, żeby wstać i zaciągnąć rolety. Jednocześnie zbyt mi przeszkadzało żebym mogła poczytać blogi więc siedziałam skulona i miałam zamiar się kimnąć gdy wrócił mój mąż. Zdjął buty i wszedł do pokoju.

-Co u Ciebie?

-Zaciągniesz rolety? Słońce mnie wkurza. -Oczywiście zrobił to o co poprosiłam.

-Słaby ranek? Jakieś niepożądane zdarzenia?- Usiadł obok mnie i pogładził mnie po plecach. –Wampirze- zaśmiał się gdy obruszona spojrzałam na okno bo wąska smuga światła przedzierała się z boku rolet.

-Nie, żadnych spotkań. Trochę męcząco. U ciebie?- Spytałam przytulając się do niego.

-Jutro spotkanie z prawnikiem twojego psychola. Poza tym ok. Zjemy coś razem wieczorem.

-Na mieście?

-A chcesz?

-Nie bardzo mam ochotę na randkę z Arkiem i Wiktorem.

-Zrobimy coś razem?  Ugotujemy, zjemy i poleżany przed telewizorem.

-Idealnie- uśmiechnęłam się.

-Skoczę się przebrać i odświeżyć po pracy a ty się relaksuj. –Poszedł a ja wreszcie bez uczestnictwa głupiego słońca zaczęłam przeglądać blogi na pingerze.

-No i co wyczytałaś?- Przyniósł mi sok i rurkę z kremem którą kupił po drodze.

-Mmm moja rureczka francuska- ucałowałam go najpierw, roześmiał się z powodu mojego entuzjazmu na widok deseru.

-No powoli czytam. –Mruknęłam biorąc gryza. –O nie! Góralka jest w ciąży!- Ucieszyłam się. –Dasz wiarę?- Mówiłam głośno z pełna buzią.

-Super, co napisała?- Zaczęłam mu czytać wpis na głos. -Kurde, to świetnie, szczęściara. Życz jej szczęścia dziewczyny się globalnie rozmnażają bo Klara też, nie? Dobrze pamiętam?

-Świetnie pamiętasz Kochanie. –Oparłam się o niego i razem czytaliśmy komentarze.

-Hahaha Wojtek jak się zabrał do roboty, „ciężarówko”!- Wybuchł.-Można tak mówić do żony?- Pocałował mój kark.

-Widzisz przecież, że proponuje ślub, udawaj chociaż, że wiesz o co chodzi. –Zaśmiałam się przekrzywiając głowę i uciekając przed łaskoczącymi pocałunkami.

-Ale ja o ciebie pytam a nie o nią- zamruczał.

-Nie, nie można, moja macica jest dziurawa i sucha i nic tam nie ma. Nie ma powodu. –Wyjaśniłam mu patrząc w iskrzące się z rozbawieniem oczy. –Dasz mi skończyć? –Spytałam.

-Nie wiem- całował mój kark jakby nie dawał za wygraną. –Nie bardzo mam ochotę- chichotałam jak nastolatka, gdy mnie łaskotał a on uśmiechał się tak cudnie. –Co u Blondyny?

-Nie interesuj się- wyszczerzyłam się. –Rozmawiałyśmy trochę o czytelnikach. Lubię tą dziewczynę, ona potrafi mi poukładać w głowie jak potrzebuje blogerskiej rady.

-Wiem, zgłaszasz się do niej pierwszej, jak cię nachodzi ochota na coś. Albo jak cię ktoś wkurzy. To super, że się wspieracie.

-No shit Sherlock. –Przewróciłam oczami.

-Nie bądź niemiła Żona- upomniał mnie i pocałował. Bardzo niepedagogiczne, zwłaszcza jak się uśmiecha.