#243

Kwiecień tego roku był upierdliwy jak wrzód na dupie. Serio, nawet nie wiem jak to określić. Zacznę opowiadać same zrozumiecie. Do połowy miesiąca dalej szarpałam się z nadopiekuńczą ochroną, chciałabym napisać, że idealnie 15 się w pewien sposób udało, ale nie. Dokładnie piętnastego dostałam zatrucia pokarmowego i miałam ochotę umrzeć. Naprawdę od razu i po wszystkim. Płukałam usta w łazience gdy Tomek wszedł ze szklanką wody.

-Wypij coś Hubert mówi, że nie możesz się odwodnić- oznajmił jakby to był news. Moje poirytowane spojrzenie chyba mu to powiedziało lepiej niż słowa. Zreflektowałam się w miarę szybko bo przez całą noc był wyjątkowo opiekuńczy więc nie wypadało mi stroić fochów. Pokiwałam głową i po umyciu zębów wypiłam całą wodę.

-Nie liczyłabym na to że coś z niej zostanie- poinformowałam mojego męża przyglądającego mi się badawczo. –Serio. – Dodałam żeby wzmocnić poprzednie słowa.

-Jeśli do popołudnia Ci nie przejdzie to Hubert wpadnie zrobić ci zastrzyk. –Tomek gładził mnie po plecach.

-Ok., poradzę sobie- zapewniłam idąc do sypialni. Wgramoliłam się do łóżka, ledwo bo mój mąż wybrał wysokie łóżko i jeszcze wyższy materac. –Jedź do pracy- chwyciłam jego nadgarstek. –Nie masz co czekać.

-Zadzwoń gdyby coś się działo- namawiał.

-Ok., poinformuje cię. –Zapewniłam. –Idź bo Wiktor już długo czeka.

-Dobra, zadzwoń  jak coś. –Schylił, żeby mnie pocałować, ale odwróciłam głowę.

-Dopiero wstałam z przed kibla- wymamrotałam, nie chciałam go całować mimo, że umyłam zęby.

-Popatrz na mnie- powiedział cicho. Znów więc spojrzałam na niego, uśmiechnął się delikatnie. Klęczał koło łóżka i gładził moje włosy. –Nie ruszaj się. –Uprzedził. Zamknęłam więc tylko oczy i poczułam jak delikatnie mnie całuje. Szybkie muśnięcie podobało mi się bardziej niż myślałam. –Bądź mądra- podniósł się i pomachał mi wychodząc.

-Nie liczyłbym na to- prychnął Przemek wychodząc od  siebie.

-Nie waż się po niej jeździć dzisiaj, koło dupy mi lata ta cała Ada, jasne?- Tomek zatrzymał się jeszcze na chwilę.

-Nie zamierzam, tobie może tak, ale nie jemu- byłam pewna, że ten wyrzut pod adresem Wiktora. Nie było to aż tak zaskakujące, że Ada poleciała na niego. W końcu był z niego całkiem przystojny facet.

-On jest w pracy, nie czepiaj się go, jak chcesz to będziemy po 20, wtedy możecie takie rzeczy załatwiać jak on będzie chciał, a póki co nie warcz na moją żonę. –Drzwi trzasnęły a w domu zrobiło się cicho. Kimnęło mi się pół godziny, obudziły mnie mdłości. Pobiegłam do łazienki i znów zwymiotowałam.

-Wszystko dobrze? Nie jest ci słabo?- Poznałam głos Przemka, ale dalej wyrzucałam z siebie tą głupią szklankę wody.

-Nie, ok.- zapewniłam odbierając od niego wilgotny ręcznik i wycierając twarz i buzię. Podał mi rękę i pomógł wstać. Skorzystałam z oferty bo byłam wymęczona. Nie spałam od czwartej i regularnie co jakiś czas wyrzucałam z siebie żółć. Pomógł mi się ogarnąć, wsadził mnie do łóżka i przykrył po szyję.

-Nie powiedziałem jej nic o blogu- stwierdził patrząc jak się kulę w łóżku.

-No jasne- śmiałam wątpić.

-Serio, pozmieniałem imiona na nasze i wysłałem jej tylko fragment tekstu o niej. Nie podjął bym takiej decyzji za ciebie.

-Czemu mi to mówisz?- Jęknęłam obracając się na plecy, w żadnej pozycji nie było mi wygodnie.

-Bo uświadomiłem sobie że ty się faktycznie martwisz. Byłem wkurzony, że jej było przykro i że spotyka się z Wiktorem i na to wszystko. –Przyznał szczerze siedząc na podłodze koło mnie.

-Mówisz że na sto procent nie wie nic?

-Powiedziałem jej, że lubisz pisać i że dzielisz się z resztą pamiętnikiem, nic więcej. –Zapewnił.

-Ok. Kamień z serca, -przyznałam.

-Hej, jak się masz?- Ojciec Kasjana wszedł do mojej sypialni.

-Do dupy- powiedziałam mu prawdę.

-Jak zwykle panikujesz- wzniósł oczy do nieba i zaśmiał się widząc moją zbolałą minę. –Tak cię męczy?- Złapał mnie za nadgarstek. Zmierzył mi puls i przyjrzał mi się uważnie. –Kiedy byłaś w toalecie?

-Na siku?- Spytałam żeby uściślić.

-Tak.

-Wczoraj wieczorem.

-Nie piłaś tyle ile mówiłem Tomkowi- jak zwykle oskarżył mnie za szybko. Nie można go było do końca winić, zwykle się nie stosowałam do jego zaleceń.

-Od rana wypiłam półtorej litra wody, ale wszystko wyszło tą samą stroną. Nie będę pić tylko po to żeby więcej rzygać. –Poirytowałam się. Założył mi mankiet ciśnieniomierza na rękę i włożył stetoskop.

-Niepokoisz mnie, nie sądziłem, że jest tak źle, z tego co mówił Tomek z samego rana. –Patrzył na mnie uważnie po zmierzeniu ciśnienia. Ja byłam rozkojarzona i rozespana, nie bardzo kumałam co się dzieje wokół. Wyszedł a ja nie wiedziałam czy wróci czy nie.

Jakiś czas później wrócił i włożył rękawiczki, wyjął ze swojej torby kaniule dożylną. Chwile później miałam już podawaną kroplówkę.

-Podam ci wszystko w kroplówce- wyjaśnił mi podpinając wężyk do kaniuli.

-Yhym- jęknęłam. Nie miałam nawet siły myśleć.

-Śpi?- Usłyszałam z salonu.

-Tak, czekam aż skończy się kroplówka.

-Kroplówka?!- Nie mogłam się zdecydować czy Tomek jest zły, zdenerwowany, czy przestraszony. Nie mogłam nawet zbyt długo się zastanawiać. Poszłam spać.

                Otworzyłam oczy, w fotelu pod oknem siedziała moja urocza teściowa. Oddychałam spokojnie, nie mdliło mnie za bardzo i nawet byłam ciut głodna. Wyglądało na to, że po nocy czułam się lepiej.

-Cześć Słonko- mama zobaczyła, że mam otwarte oczy.

-Hej, co tu robisz?

-Mam iść?- Uśmiechnęła się.

-Nie, poczekaj zrobię jakieś śniadanie bo jestem głodna. Zjesz ze mną?- Zaproponowałam siadając.

-Nie, ty masz wypić sok i zjeść wafla ryżowego. –Hubert nie kazał dawać ci nic innego.

-Wczoraj mnie mdliło, dziś jest ok.

-Bo jesteś po drugiej kroplówce. Dwie godziny temu dostałaś leki przeciwwymiotne. Nie możesz jeszcze szarżować.

-Jak długo tu jesteś mamo- pokręciłam głową bo nie bardzo łączyłam fakty. Była dziewiąta, Tomek musiał być już w kancelarii od ósmej. Mama musiała przyjechać przed jego wyjściem, chyba, że wpuścił ją Przemek, a co z tą kroplówką z przed dwóch godzin?

-Od szóstej, Tomek dzwonił wieczorem. Przyjechałam z Hubertem bo miał na siódmą dyżur a chciał cie zobaczyć przed. Spodziewaliśmy się, że może cię od rana męczyć więc wolałam być, żeby Tomek mógł spokojnie wyjść do pracy.

-Nie trzeba było- zapewniłam. –Nic mi nie jest.

-Byłaś bardzo mocno odwodniona wczoraj. Hubert był …-zamilkła- nie w sumie nie był zdziwiony, że nie zadzwoniłaś. Byłaś w złym stanie. Uważaj na wenflon -uprzedziła bo zgięłam rękę.

-Nie miałam siły, nie myślałam o niczym poza wczołganiem się do łóżka.

Do wieczora leżałam w łóżku, po dziewiętnastej znów wrócił nasz Niewidzialny lekarz. Tak myślałam.  Na szczęście do tej pory byłam już wykąpana i miałam zmienioną pościel, plus przewietrzoną sypialnię, nic już nie pachniało wymiocinami.

-Można?- Do drzwi zapukał Alan.

-Cześć- zadziwiłam się, że go widzę.

-Mam ci wyjąć wenflon -wyjaśnił.

-Nie zepsujesz?- Uśmiechnęłam się przekornie.

-Nie bój się, tyle już umiem. –Zapewnił.

-Wiem. Jak tam chirurgia, bawisz się świetnie?- Spytałam znając jego specjalizację.

-Cudnie, wziąłem sobie do serca Niewidzialne ideały i teraz wiem, że liczy się to co wewnątrz człowieka- zagadywał mnie siadając na skraju łóżka i oglądając moją rękę. Włożył rękawiczki i delikatnie usunął mi plaster i resztę ustrojstwa.

-Chyba zbyt dosłownie z tym grzebaniem we flakach, ale super, że ci się poprawiło. –Patrzyłam na niego zaskoczona. Od ślubu mieliśmy w miarę dobre układy w przeciwieństwie do wcześniejszych lat. Nie był tak podobny do ojca jak Kasjan, ale może byłam zbyt ostra osądzając go jako brzydkiego. No wiem, zołza. W sumie jakby nie być wredną, to można było stwierdzić, że ma w sobie coś.

-Jak dzisiaj? Dobrze się czujesz?- Zignorował mnie odrobinę.

-Może być, pchnę już lepiej. Nie wymiotuje wszystkim co wezmę do ust i znów wiem co się dzieje.

-Pijesz?

-Tak, a chcę jeść. Powiedz proszę mamie, że może mnie nakarmić bo mam wrażenie, że będzie mnie głodzić żebym była szczuplejsza.

-Nie musisz być szczuplejsza- zapewnił przyklejając mi gazik materiałowym plastrem. –Zjedz coś płynnego. Jogurt, zupę krem, rosół, ale nie za dużo i nic stałego. Jak uda ci się to utrzymać w żołądu, to tata pozwoli ci rano zjeść śniadanie. –zapewnił.

-Może być burger jak go dobrze pogryzę? Też będzie płynny. –Zapewniłam.

-Nie, zjesz krem z cukinii. –Moja teściowa miała misję, przyniosła mi bulionówkę pełną do połowy. –Nie przejmuj się jej gadaniem, chora zawsze jest marudna. –Odpowiedziała Alanowi za mnie. Zaśmiał się cicho.

-Tylko tyle?- Spojrzałam na mamę. –Pozwolisz jej mnie głodzić? Jak to ma się do lekarskiej przysięgi?- Wyrzucałam mu wkładając pierwszą łyżkę do ust.

-Dasz radę, podobno jesteś ostra i się bijesz.

-Ale nie z mamą.

-Nie grymaś, będzie ok. Ja spadam a ty nie jedz nic stałego -przypomniał wstając.